เสียงระฆังงานศพดังสะท้อนในหัวใจ “ยูริโกะ โมกามิ” หญิงสาววัยกลางคนผู้เพิ่งสูญเสียสามีไปอย่างไม่มีวันกลับ เธอสวมชุดดำไว้ทุกข์ด้วยใบหน้าสงบนิ่ง แต่ภายในกลับร้าวลึกและโดดเดี่ยว ความเงียบของบ้านหลังเดิมกลายเป็นกรงขัง ที่มีเพียงเสียงลมหายใจของเธอก้องอยู่ในความว่างเปล่า
จนกระทั่งวันหนึ่ง มีชายหัวโล้นวัยใกล้เกษียณ — เพื่อนเก่าของสามี — แวะมาช่วยดูแลบ้านและจัดของที่เหลือไว้ ความอบอุ่นที่ควรเป็นเพียงน้ำใจ กลับกลายเป็นความรู้สึกประหลาดที่ซึมลึกในใจของหญิงหม้าย เมื่อสายตาแน่วแน่และมือหยาบกร้านของชายผู้นั้นแตะลงบนไหล่ของเธอ ความอัดอั้นที่เก็บมานานเริ่มแตกซ่าน
ค่ำคืนนั้น ฝนตกพรำราวกับร่วมไว้ทุกข์กับเธอ แต่ภายในบ้านกลับร้อนแรงเกินกว่าจะดับไฟได้ เขาโอบเธอจากด้านหลัง ขณะที่น้ำตายังคลอในดวงตา ก่อนเสียงสะอื้นจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางแห่งการปลดปล่อย — เธอปล่อยให้ร่างกายพาใจกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แม้จะแลกด้วยความผิดบาปในใจ
รุ่งเช้า ยูริโกะยืนมองภาพสามีในกรอบรูปแล้วหลับตาลงเบา ๆ เธอรู้ดีว่าความเศร้านั้นยังไม่หายไป แต่ในความเจ็บนั้น เธอได้ค้นพบสิ่งหนึ่ง… “ชีวิตยังเดินต่อได้ แม้ด้วยแรงจากรสกามที่โลกไม่เข้าใจ” — เรื่องนี้คือบทพิสูจน์ของหญิงหม้ายผู้ละลายความโศกด้วยไฟแห่ง หม้ายสาวไว้ทุกข์โล้นรุกกระหน่ำกาม
